Onde hai confianza...

Pola mañá.
Teléfono:
Hoxe teño que ir a servizos centrais. Que tal si quedamos todos para tomar un café, que hai moito que non nos vemos. Que che parece?
Estupendo. Vouno intentar.
Ata despois logo.

Pola tarde.
SMS
Síntoo.
Non importa. Xa estou afeito.
Síntome culpable. Que podo facer para compensalo?
Non me molestes.

Unha semana despois. Pola mañá.
Correo electrónico:
Estou angustiada. Xa non podo máis. Chámame. Teño que comentarte algo importantísimo e non teño con quen.

Ao día seguinte. Pola mañá.
Correo electrónico:
Bueno. Está ben. Como queiras. Si queres que deamos por finalizada a nosa amizade pois facémolo. Eu intenteino todo. Nin sequera constestas aos meus correos. Conteillo a Gelita e non daba crédito. Agora é decisión túa pero si xa non somos amigos creo que é por un motivo un pouco ridículo, non che parece?

Tres días despois. Pola mañá.
Teléfono:
Ola
Ola. Es ti?
Si. A veeeeeeeeer. Que pasou?
Non me volvas facer iso nunca máis. Estiven preocupadísmia toda a semana. Nin me chamaches nin me respostaches aos correos.
Acabo de abrir o correo agora mesmo e quedei sorprendido. Foi por que che escribin que non me molestases non?
Si. Paseino fatal.
Pero si era unha desas bromas que nos facemos. Como cando falamos por teléfono e nos dicimos: me aburres, chau, e colgamos.
Si, pero como me sentía culpable por deixarte colgado no café pois pensei que te enfadaras de verdade.
Xa o imaxinei.
E logo por que non me chamaches?
Non sei.
Ai. Fas comigo o que queres. Somos amigos logo?
Por suposto. Que era o que me tiñas que comentar tan importante?
Nada. Era para ver si me chamabas e saber si estabas enfadado. E como non chamabas pois sentinme máis culpable aínda. Paseino fat…
Me aburres, chau.