Por que non se montan tendas de todo a cinco?

Ou un mercadillo polas tardes ou unha feira nas fins de semana onde os artigos non pasen da tan redonda cantidade de 5 €. Unha falta de visión pequenoempresarial imperdoable nos parece. Certo é que o negocio este ten unha tempada máis ben curta, pero os beneficios son innegables e dan perfectamente para transformar o local en calquera outra opción comercial ata que se levante de novo a veda.
Que de que estamos falando? Pois de que se achega o tempo de sorteos en horas de café e de cambio de boliñas de papel por debaixo da mesa e de chamadas de xente descoñecida dicíndoche un nome dun compañeiro ou compañeira ao que respondes cun avergoñado "que ben, grazas". Curiosamente, mentres estou a escribir isto, chegoume un SMS de remitente descoñecido dicíndome o nome do afortunado ou afortunada (non vou dar pistas, je, je) que vai levar os meus cinco euros en regalos do amigo invisible.
E este andazo prenavideño enche as tendas dos chineses e as franquicias de artigos do fogar de centos de funcionarios e funcionarias dubitativas na procura de tangas bermellos ou monecos aguantapapeis co letreiriño "te archivo esto un momento?".
A Pirámide segue facendo isto. Mesmo hai quen compra regalos "todoterreno" na metade do ano porque tanto lle vale a Xan como a Perillán e é unha cousa que se quita de enrriba. Eu irei polas tendas mirando prezos con máis ansia que cando vou de rebaixas.
Por último, e como suxerencia de negocio, propoñemos que se poñan tendas de todo a cinco por San Caetano e arredores. E se de paso poñen cafés xa sería espectacular o asunto.

Eloxio da inconstancia (II)

A inconstancia. Descoñecemos si hai alguén que considere a inconstancia coma unha virtude. Máis ben todo o contrario. Ben sendo moi colega da ineficacia e a incapacidade; tamén boas pezas. Por que, logo, uns funcionarios e funcionarias tan encantadores e formais coma nós gastan tempo e miolos (que non horas de traballo) en facer unha loa a tan pouco considerada cualidade? Pois que queredes? Somos funcionarios. Podemos facer cousas irracionais sen que iso merme en absoluto a nosa profesionalidade e oculte o noso tan negado pero evidente corporativismo.

Incoherentemente, prosigamos. Na definición de inconstancia, o dicionario (si, temos un e sabemos como usalo) fala, entre outras cousas, do volátil cambio de ideas, sentimentos e actitudes sen un sólido argumento que o xustifique. O "virachaquetismo" (tremendo palabro) como modo de vida. Mais si pensabades que a nosa defensa da inconstancia vai destinada a disculpar unha das habilidades máis consideradas dentro da alta administración, parade de ler xa. Non imos a facer tal cousa... de momento. O noso empeño é o de gabar a tan, para nós, sagrada tarefa de deixar de ilusionarse ou interesarse por unha cousa sen aparente xustificación para facer outra máis pracenteira que máis adiante levará o mesmo camiño. Calquera psicólogo ou psiquiatra identificará isto coa insatisfacción e a frustración de non estar contento con un mesmo ou cunha alarmante baixa de autoestima que necesita tratamento de dúas sesións por semana a 50 € a sesión (corporativismos a nós, non). Preferimos consideralo como unha inesgotable ansia de saber e coñecer. Evidentemente, isto supón sacrificar a falta de profundidade no grao de coñecemento e caer no superficial pero, que carallo, un tampouco ten que sabelo todo. Para iso está a Wikipedia.

Pero tamén pode ser que a inconstancia sexa o espazo que hai entre dúas etapas de constancia (perogrullo administrativo) e mirado así, a inconstancia aproba raspado, non si? Daquela, a definición de inconstancia como período de tempo sen actividade constatada e recoñecida por determinado círculo social ao que se pertence, valería perfectamente para xustificar os nosos cada vez máis espazados silenzos blogomilleiros. E así, recoñecemos ante todas e todos vós a nosa inconstancia, sen complexos pero con dignidade, sabedores de que estes períodos de inconstancia para vós, son períodos de constancia para moitos outros e outras malia que lles pese.

Eloxio da inconstancia

Xa sigo mañá si tal.

O meme das oito cousas

Pásanos Elianinha o meme das oito cousas. Entendemos, non sabemos si acertadamente, que se trata de facer unha lista de oito cousas e falar delas. Como xa nos ten pasado outras veces con isto dos memes, resulta complicado facer algo relativamente persoal e con xeito entre varios e varias que estamos a facer esta Pirámide. Por iso, tiramos polo carreiro do medio e imos escoller oito actividades administrativas polas que sentimos especial simpatía ou o máis fondo dos desprezos. Velaí van.

1ª Facer “Notas Interiores”. Tamén chamadas choqueiramente “Notas Íntimas”. Trátase de pedir, preguntar ou respostar algo entre departamentos da mesma consellería. Non deixa de ser unha constancia escrita do asunto que tés entre mans. Que che requiran un papeliño destes entre compañeiros pode ter doble significado. O destinatario non se quere pillar os dedos co que lle estás a pedir, ou non lle caes simpático e quere que llo pidas por escrito para tocarte un pouco as partes baixas. Tamén se pode entender como un xesto de desconfianza.

2ª Xustificar pagamentos. Con moita diferenza, a actividade máis imaxinativa e esperpéntica que nos ofrece a administración. Xa temos escrito sobre ela varias veces e máis que o faremos. Cada departamento ten adxudicadas unhas partidas orzamentarias (unha pasta, vamos). Cando se fai o gasto, elabórase un documento no que figura a factura a pagar, con qué cartos se vai a pagar e por qué se debe pagar con eses cartos (daí o de xustificación de pagamento). Este documento vai destinado ao Interventor, que é o encargado de ver si a xustificación é razoable e pode autorizarse o pago.
Ven sendo unha especie de xogo estilo “verdá ou mentira?”. Pódense dar casos de pagar uns pinchos ou un ramo flores que ao chegar a Intervención convértense nunha impresora ou dúas caixas de papel membretado. Outras veces a ousadía é tal que se chega a xustificar a necesidade que ten a administración de mandar a un asesor a Londres para ver si cómpre mandar a Londres ao mesmo asesor mailo alto cargo ao que debe pleitesía. Non me digades que non da cancha facer isto. Calquera día convocamos un concurso literario de xustificación de pagamentos para ver o grado de vocación funcionarial que tendes.

3ª Facer unha fotocopia do DNI polas dúas caras. Ou mesmo por unha soa cara. Todo un reto de enxeñería. Non sabemos por qué non inclúen isto nos cursos da EGAP.

4ª Montar un arquivador definitivo (estes de cartón). Un dos membros da Pirámide gábase de ser o montador de arquivos definitivos máis rápido ao norte da consellería de presidencia. Calquera que tarde máis de dez segundos pode darse por vacilado. Ven sendo coma o cubo de Rubik pero cun toque máis pailán.

5ª Que uns funcionarios que non coñeces de nada te pidan os típicos e estúpidos regalos de promoción do departamento onde traballas e mentirlles dicindo que xa non hai. Sempre che queda a dúbida de saber quen é máis patético.

6ª Tomar posesión. Habería que suprimir esta expresión do dicionario administrativo por demasiado rimbombante. Parece que lle van nomear a un cabaleiro ou cabaleira dunha orde da masonería. Non ven sendo máis que ir ao departamento de persoal da consellería de turno para dicirlles que xa colliches as vacacións, que che quedan tres moscosos por pedir e que che encarguen a nova tarxeta para fichar pero sen presa. Aos que toman posesión por primeira vez dicirlles que estean ben seguros dos seus sentimentos e que algo dentro deles lles dirá si é o momento Aínda así, arrepentiranse toda a vida. Ah, e que non se esquezan de levar protección.

7ª Fichar. Meter a tarxeta na maquiniña. Piiiiip. Parece mentira que un simple son poda ser tan aliviador e tan cabrón ao mesmo tempo. Recomendamos que se utilice o son aliviador para facer un autoreseteo. Máis que nada para intentar deixar a saúde mental intacta. Por certo, os altos cargos non fichan.

8ª Atopar o bar ou cafetería que teña as tapas máis abondosas ou os medios bocadillos de tortilla máis baratos nun radio de 500 m do posto de traballo. Falan de que si ves camións aparcados diante dunha casa de comidas para porque se come ben e barato. Pois aplica o conto ás cafeterías pero cos funcionarios aparcados nas mesas. Non falla. Hai unha cafetería cerca de S. Caetano que se chama “Parlamento”. Non me digades que iso non é ir provocando.

Hala, acabouse. Mandámoslle este meme ás carrabouxinhas do Tevabuena, a Caixón de Xastra e a Casa da Micas. E tamén a todos e todas as xefas de gabinete. Que non terán elas e eles listas de oito cousas feitas nin nada. A mancheas, meus pobres.