OLLO CO CANON

Sexamos críticos. Está claro que o goberno intenta “canonizarnos” a todos por culpa dos dereitos de autor. Pero detrás desta nova manipulación están, como non, as poderosas entidades de xestión de dereitos de autor (como a nosa afamada SGAE) e as multinacionais da música e do audiovisual. Habería que aclarar a tallada que estas veñen sacando tradicionalmente do pastel, porque ao final son elas, e non os artistas, as que se suben á parra. Por unha banda vemos as reaccións dos músicos, escritores, compositores, etc, que se amosan críticos co tema e buscan solucións máis ou menos caseiras. A saber: uns choran porque dis que non teñen para comer (casualmente estes son os que nos amolan día tras día coas súas folklóricas aparicións na pequena pantalla); outros, os menos, publicitan as súas obras a prezos razonables (solución esta que para min é a máis acertada, xa que todo o mundo queda “razoablemente” contento); e por último, os intransixentes que seguen as consignas das grandes discográficas e editoras e da SGAE, criminalizando todo o que non sexa apoquinar. Neste punto hai que subliñar que o prezo medio dos cd das produtoras independientes apenas variaron dende a entrada do euro, cousa que non aconteceu coas grandes produtoras que son, paradoxicamente, as únicas que poderían asumir rebaixas nos custos finais. Estas lévanse máis do 25% dos beneficios da venda do disco. Os artistas aspiran a cobrar o 4% dos dereitos de autor e unha procentaxe en “royalties”. Pero estes non soen pasar do 4% para artistas novos, e só acadan cifras maiores para aqueles que xa adquiriron posición de forza para negociar coas discográficas. En canto aos dereitos de autor, a SGAE quédase co 15% e a discográfica adoita reservarse o 50% (como sempre, a lei do máis forte). Total, resumindo: custo de produción: 4%; beneficios para o artista: 8%; resto: discográfica, distribuidora, vendedor, SGAE e impostos. Proceso creativo 12% vs proceso especulativo 88%.
Despois de ver o reparto da torta, cabe preguntarse se é lícito que o goberno nos queira vender a papeleta de que a piratería supón a fame dos nosos artistas. Non sei se noutros paises pasa o mesmo, pero aquí só catro ou cinco viven da música. O mesmo acontece cos escritores. Son as empresas discográficas e as editoriais as que están en cuestión, e son elas as que deben acomodarse á nova situación. Sempre foi así no mundo do libre comercio, e sempre recurriron a el para beneficiarse a conta dos consumidores. Pero, por vez primeira na historia, é o gran empresario o que chora e pide axuda ao goberno porque se sente ameazado polo pequeno consumidor. E logo, cantas tendiñas tiveron que pechar por culpa dos carrefours, alcampos e continentes de turno. A ver, cal foi o canon que lles permitiu continuar co seu negocio de barrio?
O que está a pasar coa música, co cine e coa literatura vai acontecer tamén cos xornais, cos comics, cos eventos deportivos, coa televisión de pago, etc. Con todo o que se poida dixitalizar. E logo, que vai ser, pagar un canon por cada imaxe, por cada información, por cada son? Oín que xa están preparando un canon para fotocopiadoras e faxes.
A problemas novos, solucións novas, digo eu. Ou é que vai ser sempre o mesmo. Mexan por nós e dis que chove. So falta que o Papa se sume a festa: a parte do “canon” e das multas, que te excomulguen. Que non? Tempo ao tempo. Acabaremos pagando canon por usar condóns.