DOS ALPES AOS ANCARES

A anécdota de Xurxo o de Oleiros lémbrame de cando subín cuns coleguiñas o monte Formigueiros, aló polos Ancares de Lugo. Bueno, arriba de todo non chegamos, que escureceu antes do que contabamos. O caso é que aí estabamos nós, á tardiña, nun bosque de acrivros acojonante. A min pareceume albiscar unha pita do monte, pero é que teño unha vista tan imaxinativa... seguro que era un corvo. Pero non un corvo calquera; un corvo real, que por alí son grandes coma aguias. É fantástico cando estás nun sitio coma os Ancares, velo todo distinto. Os vales son tan grandes que parecen mares de aire onde as nubes frotan como globos aerostáticos.

De súpeto comezamos a oubir un "clan, clan" e ollamos luz no fondo do bosque. Era unha gran campa inclinada que ocupaba a parte alta da aba do monte. Ciscadas por todas partes había bestas que parecían sacadas do far west, todas cunha gran campá pendurando do pescozo. Non eran vacas normais. As que eu estou afeito a ver na aldea son as pintas e as marelas de sempre, cos seus corniños e o seu rabo, pero estas tiñan uns cornos que metían medo. E no medio delas, sentado nun croio, un vello pastor con sombreiro e paraugas negro. "Boas, xefe. ¿E serán mansas as vacas?". "Pois verá usté. Sonlle mansas mentres non lle mire aos ollos. E coidado que tamén hai bois". Ai meu deus, o que tal dixo. E eu non sabía onde pousar a vista. Mirara para onde mirara só vía ollos de bois furibundos e de vacas con aire de tolemia. Milleiros de ollos negros e brillantes que me retaban a manter firme a ollada. E mentres o homiño partíase o cú de risa. Eduardo Alonso, chamábase, igual có actor. Fixemos a foto obrigada e quedamos en mandarlle unha copia. "Vaixade axiña polo carreiro, que hai que agrupar as vacas para marcalas mañá no pueblo". Dito e feito; co sol agochado atrás do monte e arrodeados de acivros e rebolos, tiramos cara abaixo. Case que non viamos nin os nosos pes, así que aí nos vés, tropezando con pedras e raíces, coma nenos dun ano que aínda son saben terse de pé. E o pior aínda por chegar. Ao cabo duns minutos comezamos a escoitar os "clan, cataclán, cataclón...". Eran as vacas, por centos, que baixaban espoleadas polos pastores. E nós nunha corredoira, arrodeados de muros e silveiras. Alá gabeamos ao alto dun muro como ben puidemos. Pouco tivemos que agardar; en medio minuto xa chegara a estampida, mesmo por diante nosa. Foiche toda unha experiencia.

Ao chegarmos ao bar do pueblo comemos satisfeitos. Ovos con chourizo, lémbrome, qué bós estaban. Coas botas enchoupadas e os brazos arañados das silvas, debiamos parecer ánimas en pena.

A foto anda por un álbum, aínda a vin hai pouco. Non lla mandamos ao Señor Eduardo. A fin de contas ¿que iamos poñer no remite? Sr. Eduardo Alonso. Campa das vacas. Monte Formigueiros. Ancares. Lugo? Pois que carallo! Pódese intentar.